منشورِ استراتژی سیاسی برای تشکل چپ دمکرات
در ایران پس از شکست انقلابِ ملی- دمکراتیک در سالهای اول و استیلای یک نظام سیاسی تئوکراتیک بر فراز اشکال ناهنجارتری از سرمایه داری که ماحصل آن عمدتا فقر، بیکاری، عقب ماندگی اقتصادی/اجتماعی، سلطهِ اختناقِ سیاسی در ایران و اوجگیری نزاع ها و سکتاریسم مذهبی/قومی در منطقه بوده؛ فقدانِ یک اپوزیسیون گسترده و در عین حال منسجمِ آزادیخواه و بویژه بخش چپ و رادیکال تر آن، به مثابهِ یک قطب مردمی و چالشگری سازمان یافته در مقابل رژیم، یکی از عواملی دخیل برای ادامه حیات این حکومت ارتجاعی و غیر مردمی میباشد. چندین سال است که بخشی از سازمانها و فعالان در جنبش دمکراتیکِ چپ، در پرتوِ اعتقادِ به عبور از سرمایه داری به نظامی استوار بر دمکراسی واقعی و مناسبات اقتصادی-اجتماعیِ غیر استثماری/غیر ستمگرانه، و در عین حال با در نظرگیری واقعیتهای عینی ( سطح رشد شالوده های ساختاری/مادی/تکنولوژیک) و عوامل تعیین کنندهِ ذهنی (درجه آگاهی و اعتقاد به ضرورت ایجاد تغییرات بنیادی اجتماعی در میان توده های مردم) خواستار ایجاد یک تشکل بزرگ سوسیالیستی در راستای تقویت اپوزیسیون آزادیخواه و همچنین ارائه گزینه های رادیکال تری از دمکراسی و عدالت اجتماعی شده اند. ادامه خواندن Continue reading →