سخنی با رفقا پرویز نویدی و محمد اعظمی
رفقای گرامی! نوشته‌ی شما با نام « پیرامون وحدت چپ » حاوی اظهار نظر پیرامون پیشنهاد « جمعی از هواداران سازمان فدایٔیان خلق ایران-اکثریت(داخل کشور) » در مورد وحدت، از نظر روشنی مضمون قابل تحسین است. شما در مقدمه بر اهمیت برآمد قدرتمند و متحد چپ تاکید و با بیان پنج نکته با جایگزین کردن طرح وحدت « سه جریان به همراه فعالان مستقل از سازمان های سه گانه » با هر طرح جدید مخالفت کرده‌اید. با یادگیری از شما رفقای گرامی‌ام، که اظهار نظر پیرامون پیشنهاد رفقای داخل را بر عهده‌ی خود دانسته‌اید، من نیز به عنوان یکی از افراد متعلق به جنبش فدایی اظهار نظر پیرامون نوشته‌ی شما را بر عهده‌ی خود می‌دانم. ای کاش اظهار نظر شما زودتر منتشر می‌شد و افراد بیشتری فرصت شرکت در بحث را می‌یافتند (پیشنهاد رفقا در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۸۹ انتشار یافته و نوشته‌ی شما پس از یک ماه در تاریخ ۲۵ فروردین ۱۳۹۰). نخست یک نکته‌ی بسیار کم اهمیت را مایلم بگویم و بروم سر اصل مطلب. نوشته‌اید « مبارزه ضد استبدادی، منطقه ما را درنوردیده و نسیم آن به کشور ما هم رسیده است ». البته فروتنی بسیار پسندیده است ولی با انصاف اگر باشیم، نسیم مبارزه‌ی ضد استبدادی دست کم ۱۸ ماه پیش از آن که منطقه‌ی ما را درنوردد در کشور ما آغاز به وزیدن کرد. ادامه خواندن Continue reading
اما حداقل شاید بتواند به پیشرفت بحث و تبادل نظر پیرامون مساله‌انگیزهای مختلف «چپِ دیگر» که ما چپ رهایی‌خواه می‌نامیم، در حوزه ی نظری و عملی یاری رساند. مهم‌تر از هر چیز در این جا، نه به تنهایی نتیجه‌ی کار چنین تلاش‌هایی است که عموماً کمتر به هدف دلخواه و مورد نظر می‌رسند بلکه تحول و دگرگون شدن خودِ انسان‌ها هستند، خودِ فعالان سیاسی- اجتماعی که در چنین روند و کارزاری وارد می‌شوند و از طریق هم‌کوشی‌های نظری، مراوداتی و تجربی قادر می‌شوند ایده‌ها، راه‌کارها و ارزش‌هایی را برای تاریخ و آیندگان به جای گذارند. 